محمدحسن بن محمدعلی عالم نجف‌آبادی اصفهانیمحمدحسن بن محمدعلی عالم نجف‌آبادی اصفهانی، عالم فاضل زاهد متّقی در اصفهان می‌باشد. ۱ - معرفی اجمالیحاج شیخ محمّدحسن عالم نجف‌آبادی بن محمّدعلی، عالم فاضل زاهد متّقی، در حدود سال ۱۲۸۷ق در نجف‌آباد متولّد شد. در سنین نوجوانی در مدرسه ذوالفقار اصفهان سکونت گزیده و به تحصیل مشغول شد. وی در اصفهان نزد میرزا بدیع درب امامی، آخوند ملّامحمّدحسین کرمانی، آقاسیّدمحمّدباقر درچه‌ای، (میرمحمّدصادق خاتون‌آبادی) آخوند کاشی، جهانگیرخان قشقائی و دیگران به کسب فیض پرداخت. سپس به نجف اشرف عزیمت نموده و نزد علمای عالی‌قدر آنجا خصوصاً آخوند خراسانی و آقاسیّدمحمّد کاظم طباطبائی یزدی کسب فیض نمود. وی در آنجا از راه استنساخ کتب امرار معاش می‌نمود. مرحوم عالم نجف‌آبادی پس از بازگشت به اصفهان با دختر حاج میرزا عبدالرّزاق موسوی احمدآبادی ازدواج نمود و همچنین به درس میرمحمّدصادق مدرّس خاتون‌آبادی نیز حاضر شد. پس از آن تا آخر عمر در مدرسه جدّه بزرگ اصفهان به تدریس مشغول شد. وی ساله‌ا به تدریس شرح لمعه، معالم، قوانین، رسائل و مکاسب مشغول بود. ۲ - شخصیت فردیاو در مصرف وجوهات شرعی احتیاط فراوان می‌نمود و از مصرف شخصی آن خودداری می‌نمود و در نهایت قناعت و زهد از راه درآمد زمینی که در نجف‌آباد داشت گذران زندگی می‌نمود. او و حاج آقا رحیم ارباب و میرزا علی‌آقا شیرازی سه عالم اخلاقی بودند که رفاقت و همدلی و روحیه معنوی آنان زبانزد اهل معرفت بود. ۳ - وفاتوی سرانجام در تاریخ شب سه‌شنبه ۱۸ ربیع الاوّل سال ۱۳۸۴ق وفات یافته و در جوار اساتید خود در تکیه کازرونی واقع در تخت فولاد مدفون شد. ۴ - تألیفاتکتب و رسائلی در فقه و اصول از تقریرات اساتید خود نوشته و ضمناً کتابی به نام «فضیلة السیّاده» درباره سادات و اهمیت مقام آنان و احادیث وارده در این موضوع تالیف نموده که به چاپ رسیده است. [۱]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۲۰.
[۲]
یزدانی‌نجف‌آبادی، علی، دیباچه دیار نون، ص۲۰۵.
[۳]
ابراهیمی، ابوذر، سیمای دانشوران، ص۱۳۳-۱۲۷.
[۴]
صالحی، صادق و حسن‌علی خزائلی، آئینه اهل قلم، ص۶۸-۶۹.
[۵]
نورمحمدی، محمدجواد، حکایت پارسائی، ص۱۲۰-۱۱۲.
[۶]
ریاحی، محمدحسین، روضه رضوان، ص۲۳۹-۲۲۳.
[۷]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص۱۷۲.
[۸]
کتابی، سیدمحمدباقر، رجال اصفهان، ج۱، ص۲۲۹.
۵ - پانویس
۶ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۵۲۴-۵۲۵. |